Mag u vragen of een werknemer COVID-19 heeft?

Recht op privacy vs. ieders veiligheid

Het al dan niet hebben van een bepaalde ziekte betreft informatie die beschermd is door het recht op privacy. Een werkgever heeft in beginsel dus geen recht op die informatie. Hier vertellen we u natuurlijk niets nieuws mee. De vraag is echter of dat recht zo absoluut is dat er nooit aan te tornen valt, ook niet als zo de gezondheid van de collega’s op de helling zou komen te staan. Die zouden bij gebrek aan ‘volledige’ informatie nl. ook besmet kunnen worden, zonder het te beseffen...

Is bevestiging vragen toegestaan?

Bij een abonnee die als zgn. essentieel bedrijf aan het werk gebleven was, had een werknemer zich ziek gemeld. Men had het vermoeden dat dit wegens corona was, want de dagen ervoor meenden collega’s al symptomen opgemerkt te hebben. “Die collega’s zijn nu ongerust en komen mij vragen of het effectief om corona gaat. Dus stel ik mij de vraag of ik het aan de werknemer zelf mag vragen. Het is echter nogal een ‘speciale’ in dergelijke zaken, dus ik wil zeker zijn dat ik juridisch gezien niets fout doe door dat te vragen. Hoe pak ik dat dan aan?” , zo vroeg de abonnee.

‘Welzijnsbeleid’ kan uitweg bieden...

Plicht tot meewerken aan beleid. Het recht op privacy van de werknemer kan hier in conflict komen met een ander ‘rechtsbeginsel’, met name de verplichting van de werknemer om “zich te onthouden van alles wat schade aan zijn eigen veiligheid of die van zijn collega’s kan toebrengen”(art. 17, 4° Wet op de arbeidsovereenkomsten) . Het komt er dus op neer dat uw werknemer moet meewerken aan het welzijnsbeleid van de onderneming. Of dit dan betekent dat u gerechtigd bent om de vraag naar een besmetting met COVID-19 te stellen en de werknemer daarop ook moet antwoorden, hangt voornamelijk af van de context, lees: van het feit of de werkomstandigheden van dien aard zijn dat ze risico’s kunnen meebrengen.

Let op!  Zelfs als dit laatste het geval zou zijn, bent u niet diegene aan wie men mag en moet antwoorden, dat is de rol van de arbeidsarts, en diens beroepsgeheim laat strikt genomen ook weer niet toe om in detail te treden naar u toe. Hij zal zich dus beperken tot “er is een geval van besmetting en we moeten maatregelen nemen” . Nu de pandemie ondertussen al meerdere weken verder is, zouden deze maatregelen ondertussen al genomen moeten zijn, zodat de arbeidsarts mogelijks zelfs niets meer aan u hoeft te laten weten.

... maar ‘niet-nominatief’ communiceren

‘Een’ besmetting, niet wie. Als u toch weet wie besmet is, bv. omdat hij/zij het u zelf gezegd heeft of door logische deductie na informatie van de arbeidsarts, moet u nog omzichtig zijn in wat u meedeelt. De GBA (Gegevensbeschermingsautoriteit) heeft nl. al expliciet gesteld dat u een besmet persoon niet bij naam mag noemen; u mag alleen zeggen dat er ‘iemand’ besmet is.

Goed om te weten. De facto zal de mededeling van het feit dat ’iemand’ besmet is, natuurlijk vaak impliceren dat de collega’s vlug zullen weten om wie het precies gaat, al zeker in een klein bedrijf of kleine afdeling. Zolang u zelf op geen enkele manier de identiteit van de betrokkene genoemd heeft, kan men u dat echter niet verwijten.